Oczywiście pieniądz fiducjarny nie jest w stanie zdziałać cudów. Państwo, będąc w stanie produkować nieskończone ilości pieniądza, nie może sobie pozwolić na wszystko. Państwo może używać własnej waluty jedynie do nabywania i wykorzystywania zasobów, które faktycznie posiada kraj. Na przykład, jeżeli państwo nie posiada wystarczająco rozwiniętego krajowego przemysłu budowlanego i odpowiednio wykształconych lokalnych kadr nauczycielskich, to szybko przekroczy swoje możliwości, jeśli chodzi o budowę szkół. Oznacza to, że limitem wydatków są zasoby realnie dostępne w kraju, a nie ilość waluty krajowej. Jeśli państwo wyprodukuje ilość pieniądza przekraczającą dostępne zasoby, spowoduje to inflację. Z drugiej strony, w sytuacji dostępności zasobów, w tym siły roboczej, państwo może nadal kreować pieniądz fiducjarny, aby wykorzystać go dla dobra publicznego.
Jeśli chodzi o kupowanie produktów z zagranicy, sytuacja staje się bardziej skomplikowana, ponieważ państwo może zagwarantować wewnętrzną wartość swojej waluty fiducjarnej jedynie poprzez opodatkowanie. Zewnętrzna wartość waluty zależy z kolei od różnych czynników, z których najważniejszym jest eksport. Kraj o wystarczającym poziomie eksportu może wykorzystać zarobioną w ten sposób walutę do zakupu produktów, których sam nie jest w stanie wyprodukować. I przeciwnie. Biedny kraj o niewielkim poziomie eksportu będzie miał trudności z potrzebnym importem – nie może zarobić obcej waluty na eksporcie, a jego własna waluta krajowa będzie miała niski kurs wymiany i niewielką siłę nabywczą na rynku międzynarodowym. W związku z tym, państwo to będzie zmuszone do finansowania importu niezbędnych produktów wyłącznie z kredytów w walucie, takiej jak dolar czy euro, od zagranicznych pożyczkodawców. W efekcie państwo to będzie zadłużone za granicą w obcej walucie. W takiej sytuacji, wszystko to, co zostało już tu powiedziane o walutach fiducjarnych i długu państwowym przestaje mieć zastosowanie. Państwo zadłużone w obcej walucie staje się zwykłym dłużnikiem, zależnym od swoich wierzycieli, ponieważ posiada zobowiązania w walucie, której jego bank centralny nie może wygenerować. Dlatego tak ważne jest, aby zawsze odróżniać dług we własnej walucie kraju od długu w walucie obcej, ponieważ są to zasadniczo dwa różne rodzaje długu. Jeśli przyjrzymy się kryzysom zadłużenia na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci, zauważymy, że prawie zawsze chodzi o zadłużenie w obcej walucie. Może również zdarzyć się inna sytuacja. W przypadku Grecji, kluczowym czynnikiem była nowa struktura w postaci strefy euro – obszaru walutowego, który sam jeszcze nie zdecydował, jak traktować własne kraje członkowskie: jak kraje obce lub jak część wspólnego obszaru walutowego, na potrzeby którego bank centralny może wykorzystać swoje nieograniczone przywileje w zakresie generowania pieniądza fiducjarnego.
Pieniądz fiducjarny nie rozwiąże problemu istniejącej globalnej nierównowagi, struktur władzy i zależności biedniejszych krajów (więcej informacji na ten temat znaleźć można w artykule: „Dług państwa, Europa i Globalne Południe” na niniejszej stronie internetowej). Aby rozwiązać problem globalnej niesprawiedliwości w dłuższej perspektywie, potrzebujemy międzynarodowego porządku handlowego; takiego, który pozwoli krajom Globalnego Południa chronić i rozwijać własne gospodarki i zniechęci do nadwyżek eksportowych, uznając te zjawiska za przyczynę globalnego kryzysu zadłużenia. Jeśli bowiem chodzi o rachunkowość na poziomie makro, to – nieuchronnie i z definicji – nadwyżki jednego kraju są deficytami innego, zatem w sytuacji, gdy jedna ze stron ma oszczędności netto, druga odnotowuje zadłużenie netto. Analiza MMT może pomóc w zrozumieniu tego fenomenu, jak również niebezpieczeństwa wiążącego się z zadłużeniem w obcej walucie. Analiza MMT jest również w stanie wskazać wszystkim państwom, w jaki sposób wzmocnić cykl pieniądza fiducjarnego oraz system wydatków rządowych i podatków, aby najskuteczniej wykorzystywać zasoby faktycznie posiadane przez dany kraj, w tym niewykorzystaną siłę roboczą.
Aby nadmiernie nie komplikować zagadnienia, w kolejnym ustępie pominiemy trzeci sektor złożony z krajów obcych, koncentrując się zamiast tego na relacjach między rządem a sektorem prywatnym. Zaczniemy od analizy waluty krajowej, co stanowić będzie dla nas punkt wyjścia dla zrozumienia bardziej złożonej, ponadnarodowej waluty, jaką jest euro. Ale przede wszystkim postaramy się lepiej zrozumieć, na czym polega funkcjonowanie w dwustopniowym systemie monetarnym.
