Nierówność egzystencjalna odnosi się do form stygmatyzacji i dyskryminacji. Rasizm, seksizm, ableizm czy ageizm (między innymi) opisują systemowe wzorce nierówności oparte na przypisanej przynależności grupowej, które są również efektywne jako nierówności zasobowe i witalne (np. kobiety zarabiają mniej, przyczyniają się w mniejszym stopniu do kryzysu klimatycznego i bardziej na nim cierpią). Koncepcja intersekcjonalności podkreśla, jak te systemowe wzorce dla różnych grup społecznych są zawsze połączone i prowadzą do wielu opresji i przywilejów dla pewnych grup ludzi jednocześnie. Choć w ostatnich dekadach w wielu krajach dokonał się postęp w zakresie przepisów antydyskryminacyjnych, pozostają one przyczyną głębokich nierówności. Aby w pełni zrozumieć społeczną rzeczywistość nierówności, musimy przyjrzeć się nierównościom egzystencjalnym. Ludzie spotykają się z dyskryminacją i stygmatyzacją w codziennych interakcjach z instytucjami i osobami, co ogranicza ich zdolność do samostanowienia i uczestnictwa w życiu społecznym. Pomimo formalnego zakazu, dyskryminacja strukturalna utrzymuje się w kulturze i instytucjach, takich jak rynek mieszkaniowy czy rynek pracy.
Zagadnienie Progress
0% Complete
